"Biblioteczka"

Po gruntownym obejściu pomieszczeń, do których mógł wejść trafił ostatecznie do takiego, jakie spodobało mu się najbardziej. On uwielbiał książki. Zaczął iść powoli, cichutko przy regałach analizując tytuły książek. Zapewne wiele z nich znał, choć i tak przeglądał, by zaspokoić swoją ciekawość. A może się natknie na coś innego, równie interesującego?

Za oknem piękna pogoda, ogród zaprasza do siebie zielenią i chłodnym cieniem. Beztroski wiatr szumi lekko w koronach drzew, a słońce grzeje delikatnie, umilając dzień. To nie jemu jednak przeznaczona jest dziś ta sielanka. Teraz zajmował się czymś zgoła innym.
Obserwował on obecnie osobnika rozpoznanego jako Roderich Edelstein, pozostając w ukryciu tak, by nie zakłócać naturalnych zachowań tej jednostki. Po jego wejściu do biblioteki zmaterializował się w pełni, a teraz bezszelestnie przemyka pomiędzy regałami. Nie wychyla się z cienia, by nie zostać zlokalizowanym. Wychyli się tylko w momencie, który uzna za stosowny. Póki co.. zostaje mu pobawić się z austriakiem.
Do uszu mężczyzny dotarł cichy dźwięk- gruba okładka jednej z książek, odłożonych niedbale na stoliku w głębi pomieszczenia, opadła na jego blat wzbijając w powietrze obłoczek kurzu. Drobinki zatańczyły w świetle rzucanym przez jedno z okien, po czym powoli opadły na podłogę. W pomieszczeniu znów zapadła cisza.

Zaraz tam zwrócił swoje oczęta, podchodząc do narożnika, w którym mógł obserwować tenże stolik. Cisza, nikt. Zmrużył oczy i pokręcił głową. Spojrzał znów na regały. Szukał... jakiegoś wyróżniającego się, może nienaturalnie starszego albo właśnie całkowicie nowego, niepasującego do reszty. Mimowolnie jednak podszedł do tej książki, która wydała z siebie dźwięk, chcąc zobaczyć jej tytuł. Ktoś tu w końcu coś czytał...

Książka okazała się niczym nie wyróżniającym się tomem encyklopedii sprzed wielu lat. Podniszczone kartki, zżółknięty papier i lekko pozaginana twarda oprawa- ot, nic nadzwyczajnego. Jakaś naderwana kartka wygląda zza rzędu pozostałych. Zdaje się, że jest czymś zaplamiona, lecz nie da się dokładnie stwierdzić czym. Wargin natomiast pojawił się w odległości metra za Austriakiem, cierpliwie czeka na to, co zrobi mężczyzna. Póki co- niech zajmuje się swoimi sprawami. Kot się nie miesza.

Oczywiście, zauważył tę kartkę i od razu tam biedną encyklopedię przewrócił. Bardzo delikatnie - tyle już miał starych woluminów w dłoniach, nauczył się z nimi obchodzić.
Spojrzał choćby na barwę plamy, choć jeśli bezbarwna... czyżby tłuszcz? Tak mógłby przypuszczać. Nie było to jednak aż tak istotne, zerknął na hasła na stronie, gdzie kartka prowadziła. Zachowywał całkowitą ciszę.

Strony zapisane spójnymi hasłami, idącymi klasycznie, według alfabetu. Plama okazała się dość spora. Jej barwa mogłaby wskazywać na jakieś wino, pite z rozkoszą lata temu, bądź inną substancję, która, niechciana, zostawiła piętno. Hasło, które zostało nieco rozmyte przez płyn, zniszczone przez chęć wytarcia go ze stronicy, dalej pozwala się odczytać: "egzorcyzmy". Tłumaczenie jednak uległo takiemu zniszczeniu, że można się tylko domyślać sensu pojedynczych sylab czy liter. Co ciekawe, zniszczenie to nie było wyłącznie skutkiem zamoknięcia- ślady, pozostawione na papierze, pochodziły w tym miejscu także z innego źródła. Ciemna, brązowa plama, w części obdrapana, w części zalana dodatkowo atramentem. Widać, że ktoś miał wyjątkowego pecha przy tej lekturze. Co ciekawe, kolejne strony nie są w żaden sposób naruszone, cała reszta encyklopedii wydaje się być nienaruszona w żaden krzywdzący sposób.

Czyżbym jednak miał rację..?
Będzie musiał się rozmówić z Gilbertem w tej kwestii. Tymczasem przymknął księgę, ujął ją delikatnie i zaczął się rozglądać za położeniem pozostałych tomów. Przy okazji zauważył kota. Zmrużył lekko oczy, zmierzył go spojrzeniem początkowo uważnym. Po chwili jednak skinął mu ostrożnie głową i podążył w kierunku odpowiedniego regału, by ostatecznie wsunąć wolumin na miejsce. Spojrzał na pozostałe księgi tu zgromadzone, rozczytując ich tytuły.

Regały, sięgające ponad głowę Rodericha nie wyglądają na mające grubo ponad sto lat. Mimo tego są zadbane, kurz raczej nie ima się ich specjalnie. Kocur ruszył za mężczyzną, śledząc go krok w krok. Gdy ten tylko przystanął, jeden z wyżej położonych egzemplarzy zsunął się z półki i byłby trafił biedaka prosto w głowę. Minął go jednak o milimetry i z hukiem spadł na ziemię. Okładka książki jest zupełnie jednolita, nie szpeci jej żadne zdobienie, tytuł, autor. Jest o wiele bardziej zniszczona niż ta, która została odłożona przez Austriaka na regał. Kocur, niby ze strachem odskoczył nieco w chwili, gdy wolumin uderzył o drewnianą podłogę. Dalej jednak trzyma się blisko, obserwując bruneta.

Cicho pisnął, kiedy książka go minęła, sam odskoczył. Spojrzał na księgę wielkimi oczętami, następnie podszedł powoli. Wziął głęboki oddech i powoli podszedł znów, zerkając na kocura też ukradkiem. Poprawił encyklopedię na półce, po czym kucnął przy tej księdze. Ujął ją i zaczął kartkować. Czyżby przeznaczenie? Czy może zabawa?

Śledził uważnie każdy ruch Austriaka, nie spuszczając z niego wzroku ani na krok. A wzrok ma on przenikliwy, zaglądający jakby wgłąb duszy. Widząc reakcję mężczyzny na hałas zadziwił się- nie uważał, że była ona odpowiednia dla kogoś, kto uważał się za osobę poważną, wydawała się zbyt żywiołowa. Książka (a raczej gruby kajet) w jego rękach okazała się niemal całkowicie pusta. Strony całkowicie gładkie, jakby nigdy nie przeglądane, nie zbrudzone żadnym tłustym palcem, nie naruszone przez słońce. Jednak, gdy Roderich tracił nadzieję na znalezienie czegokolwiek, zauważył niewielki rysunek na jednej z ostatnich stron. Przedstawiał on wesołego chłopca- uśmiechniętego od ucha do ucha, trzymającego w rękach starą, "pluszową" zabawkę. Gdy przyglądał on się rysunkowi zza ostatniej strony zeszytu wysunęła się koperta- koperta, która wyraźnie odbiegała od wyglądu pozostałej części notatnika. Stary, spłowiały papier, poszarpane rogi i naderwane otwarcie- to byłoby najbardziej poprawne opisanie tego, co właśnie znalazł Austriak. Czuć, że w kopercie znajduje się jakaś zawartość- jaka? To, czy mężczyzna się dowie zależy od niego samego.

To prawda, był na co dzień poważny i chłodny. Był też człowiekiem i reagował zaskoczeniem,jak każdy. Wówczas tracił na swej prezencji, o czym niestety wiedział.
Obejrzał książkę dokładnie, jak i rysunek, starając się rozpoznać tego chłopca. Po chwili dojrzał kopertę i ujął ją. Obejrzał z obu stron, zwrócił też uwagę, czy jest zaadresowana. Ostatecznie wzrokiem poszukał jaśnie kocura, by mu pokazać kopertę.
- Mogę to otworzyć? - wyszeptał do niego, zerkając uważnie.

Bywają ludzie mniej i bardziej wrażliwi na nagłe bodźce. Austriak okazał się osobą należącą w większym stopniu do tych drugich. Koperta, którą trzymał nie była w żaden sposób podpisana. Kot, widząc, że Roderich chce jego zdania w danym temacie.. skinął lekko łbem nie wydając z siebie dźwięku. Można to uznać za jawne pozwolenie. Nie bez powodu zwrócił uwagę mężczyzny akurat na ten tomik. Sam Wargin wskoczył na jeden z regałów i umiejscowił się na wysokości ramion towarzysza, by mieć większą możliwość obserwacji.

Rod nie chciał po prostu rozgniewać kota. I fakt, był wrażliwy na nagłe bodźce. Tak naprawdę był wrażliwy na wszystkie bodźce, tylko jeśli czegoś się spodziewał, umiał to zamaskować...
Widząc zezwolenie sam skinął głową. Skupił swoje oczy na kopercie, następnie rozchylił ją, co by zajrzeć do środka. I wyjął to, cóż tam znalazł.

Pochwała należy się Austriakowi za to, że tak sprawnie wybiega do przodu z myślami. Gdyby na pysku kota mógł wyrysować się uśmiech- teraz gościłby on w pełnej krasie. 
W kopercie nie znajduje się zbyt wiele- ot, arkusz papieru wielkości przeciętnej, złożony na cztery. I można by było uznać, że to jakaś zwyczajna korespondencja gdyby nie to, co zostało na owym arkuszu umieszczone. Roderichowi nie umknął wcześniej rysunek małego chłopca. Na kartce znajduje się bliźniaczo podobny portret z tą różnicą, że nie przywodził on na myśl sielanki i szczęścia. Uśmiech chłopca z rysunku nie zmienił się ani trochę. Nie ma już jednak w rękach maskotki. Trzyma je opuszczone wzdłuż ciała, a rękawy kubraczka zdają się czymś pobrudzone. W stosunku do całości dzieła można domyślić się czym jest owe zanieczyszczenie- dziecięcą postać otaczają sterty ciał, poćwiartowanych, skąpanych we krwi, z przerażająco powykrzywianymi twarzami. Wszystko to narysowane dłonią dziecka, chaotycznie, w pośpiechu.

To na szczęście tylko szkic, nie arcydzieło. Typ obrazka,który w żaden sposób nie godzi w poczucie obrzydzenia, nie budzi nagłego przerażenia, czy w inny sposób nie odrzuca. Dlatego Rod spojrzał na ten szkic spokojnie, analizując go dokładnie. Nawet otworzył znowu na tamtej stronie i przyłożył obok, co by porównać, czy to ta sama postać, czy może jednak brat/rodzic.
Jedno go tylko intrygowało, czemu kot chciał mu to pokazać. Zerknął na zwierzaka w zamyśleniu, nim ostatecznie złożył rysunek i podniósł się, by wraz z książką odłożyć go na półkę.

// Daj mi względny opis tych rysunków, czy to białowłosy chłopak o czerwonych oczach, czy jaki?